Het veilige gevoel van stilstaan, alweer enige tijd geleden neemt een jongedame contact met mij op. Zij is 21 jaar jong en heeft het gevoel dat zij bevroren is. Ze verteld dat ze twee jaar geleden haar vader is verloren na een lange ziekteperiode van jaren. Het was een heftige periode waarbij zij zichzelf weggecijferde, zorgde voor iedereen behalve voor zichzelf. Dacht dat zij na zijn dood wel weer de draad van het vrolijke leven op kon pakken. Zichtbaar doet ze dit ook maar de binnenkant….Ze heeft het gevoel dat ze hulp nodig heeft maar praten is niet zo haar ding.

Ik pak de verlieskaart erbij. Niet veel praten maar voelen en ervaren wat er allemaal gebeurd is en wat dit, toen en nu, met je doet. Ze ziet veel wat zou passen maar haar blik trekt naar het meer van verdriet. Ik nodig haar uit om daar eens te gaan staan en te onderzoeken wat er dan allemaal boven komt.

Het veilige gevoel van stilstaan

Stil staat ze op de kaart. Aarzelend begint ze na een poosje te vertellen “Ik sta letterlijk stil in mijn groeien en heb niet kunnen puberen door het ziek zijn en overlijden van mijn vader. Ze heeft het gevoel op een ijsberg te staan die smelt en in een plas verandert. “Ik ben bang” zegt ze, “bang voor wat het me brengt wanneer ik in beweging kom. Bang dat ik niet meer boven kan komen op eigen kracht. Ook al zie ik veel mooie plekken hier op de kaart, hier in dit verdriet voel ik me veilig. Het is koud geworden in mijn hart na alle ellende in het gezin. Ik durf niet meer te genieten, kan niet ontspannen ook al lijkt het voor de buitenwereld van wel”.

Ze begint te huilen. Ik laat haar de opgekropte emoties de ruimte geven. Gewoon door er te zijn in stilte. Na een tijdje is ze uitgehuild en draait zich om op de kaart. Kijkt naar de plek waar de zon schijnt maar ze aarzelt. “Daar zijn mijn vrienden en vriendinnen, ik wil naar ze toe. Net als zij weer onbezorgd door het leven kunnen”. Ze beseft dat ze dat heeft gemist en dat zij de enige is die  uit dat tranendal  kan stappen.

Van stilstaan naar bewegen

Ik nodig haar weer uit om de beweging te maken die ze voelt. Ze kijkt me aan, twijfelt nog even maar dan neemt ze een grote stap en stapt het strand op. Voel maar wat deze plek met je doet, zeg ik. En dat doet ze, in stilte zie ik haar langzaam ontspannen. Schouders laat ze hangen, armen naast haar lichaam bungelen langzaam heen en weer. En er breekt een voorzichtige glimlach door in haar gezicht.

Ik lach wel en aan de buitenkant, lijkt het alsof ik plezier maak net als mijn vrienden maar het bereikt mijn hart niet. Daar zat een laag ijs omheen alsof ik niet mocht genieten. “Van wie mocht dat niet” vraag ik haar. Ze denkt na over deze vraag. Iedereen roept altijd dat mijn leven doorgaat, dat ik mag lachen en leuke dingen mag doen. Dus waarom kan ik dat dan niet…het is weer even stil…ze slikt even en zegt dan: “ik houd mezelf tegen.”

Wat een inzicht!

“Pfff zegt ze”, dat is heftig om achter te komen. Dat ik het zelf doe. En dit is een hele stap, wauw wat een inzicht.”

Voor vandaag is het genoeg. Deze jongedame heeft voor nu voldoende om over na te denken. Ik vraag haar van de kaart af te stappen en nodig haar uit, wanneer zij zover is, om deze op te rollen. Ze kijkt nog even over de kaart heen en pakt dan resoluut de zijkant en begint te rollen. “Klaar voor vandaag”, zegt ze, wanneer de kaart in zijn koker glijdt. We maken een nieuwe afspraak en ik geef aan dat wanneer ze er behoefte aan heeft mij altijd nog mag bellen om te ventileren over de sessie van vandaag.

Maar in gedachten zit ze al bij haar vrienden en proost op het leven.

In mijn begeleiding bij rouw werk ik ook samen met Nunazorg