Rouw door de seizoenen heen, de jaargetijden als metafoor. Als ik naar buiten kijk vanuit mijn praktijk zie ik langzaam de tuin veranderen in een kleurenpracht. Hoe mooi de natuur ook is in de herfst, er komt een moment dat de bomen de bladeren laten vallen.Het verlies van iemand die je lief is en de periode daarna kun je vergelijken met de wisseling van de seizoenen.

De vier seizoenen als metafoor

De herfst staat voor het loslaten.

De winter voor stilstaan.

In de lente komt er weer beweging.

De zomer staat voor leven.

Maar zoals de kalender elk jaar weer opnieuw begint en de seizoenen opnieuw wisselen, zo grillig is rouw. De seizoenen van rouw bewegen zich kriskras door elkaar en komen op de gekste momenten naar boven.

Stilstaan in de winter

Vandaag ga ik naar buiten met Nora. Nora heeft vorig jaar haar partner verloren en heeft het gevoel dat ze stilstaat sinds de dag dat haar lief overleed. Ze doet de dingen op de automatische piloot en “voelt niks meer” zegt ze. Ze zit vast en wil dat niet langer maar weet niet hoe ze weer in beweging komt.

Wanneer cliënten het lastig vinden om aan te geven hoe ze zich voelen of het gevoel hebben vast te zitten maak ik graag gebruik van technieken waarbij ik cliënten letterlijk in beweging zet. In deze coachsessie met Nora maak ik gebruik van de metafoor: de vier seizoenen. Een metafoor waar de meeste mensen zich wel iets bij voor kunnen stellen.

We verzamelen wat takken en maken een cirkel, het jaar rond, op de grond en geef aan waar de vier seizoenen zich bevinden. Vraag haar om in het midden van de cirkel te gaan staan. Om even contact te maken met de omgeving. Te horen, te voelen en te ruiken. Ze snuift hoorbaar de frisse herfstlucht op. Ademt langzaam weer uit en ik zie haar schouders langzaam wat ontspannen. In de stilte van de natuur vraag ik haar om, wanneer zij zover is te gaan bewegen in de cirkel. En wanneer ze voelt dat ze wil stilstaan of iets wil zeggen dit vooral te doen.

De stap van winter naar lente

Ze gaat lopen in de cirkel, staat soms even stil, mompelt in zichzelf om daarna weer stil verder te lopen. De hond die voorbij rent ziet ze niet. Geconcentreerd in haar eigen bubbel beweegt ze door haar seizoen cirkel. Blijft stilstaan op de grens van de winter en de lente. Tranen blinken in haar ogen. Nog steeds laat ik haar haar eigen proces maken en beleven. Na een minuut of vijf doet ze een stevige stap naar voren.

“Het mag” zegt ze, terugkijkend naar de winter. “Daar kom ik vandaan en dat was ok maar nu voel ik dat het mag dat ik mijn leven alleen ga leven”.

Rouw door de seizoenen heen

Nora stapt uit de cirkel wanneer zij zover is en we blikken even terug op haar proces. Het heeft me losgemaakt uit de winterslaap. Bewegend door de seizoenen besefte ik dat het gemis en verdriet wel blijft maar dat het niet betekend dat ik niet verder mag met leven. Dat ik ook nu nog plezier mag maken.

Met dit inzicht gaat Nora naar huis. Alles wat ze vandaag gevoeld en ontdekt heeft zindert nog wel even na. Wanneer zij het nodig heeft ben ik er voor haar. Na een week ontvang ik een berichtje: “ Ik heb voor het eerst weer echt gelachen met vrienden zonder me schuldig te voelen, zo fijn!”

Als nazorgverlener werk ik samen met Nunazorg, hulp en zorg bij elk verlies