Het is alweer even geleden dat er een jonge dame bij mij op de voicemail stond. Zij was in tranen. De vakantie stond voor de deur maar zij zag er als een berg tegenop. Of ik, alsjeblieft, deze week nog tijd had voor een sparringsessie. Die had ik.

Op een druilerige ochtend ontving ik haar in het restaurant aan de rand van het bos. Terwijl de cappuccino voor onze neus stond begonnen we met een korte kennismaking. Even vertellen wie je bent, waar je vandaan komt en wat je hebt meegemaakt is altijd de start van een eenmalige sessie. Zo ook deze keer.

Ellen, niet haar echte naam, had haar moeder al jong verloren en ze dacht dat ze daar wel overheen was. Maar het verlies van een kennis had haar gevoelswereld op de kop gezet. Ze begreep niet waarom het beeld van haar moeder maar terug bleef komen. Daar was ze nu toch wel overheen?

Nadat we de cappuccino op hadden gedronken nam ik haar mee naar buiten. We starten met een stiltewandeling. Na tien minuten vraag ik haar hoe dit voor haar was. Onrustig was het antwoord, ik wil graag mijn hoofd uitzetten maar dat lukt niet. Opnieuw gaan we in stilte wandelen maar nu geef ik haar de opdracht mee om al haar zintuigen open te zetten. Te voelen, ruiken, proeven, kijken en horen. En om te benoemen wat ze waarneemt. Zo wandelen we een kwartier zij aan zij door de motregen over de bospaden. Wanneer ik stil sta om haar reactie te horen over wat dit met haar heeft gedaan zegt ze: dat geeft rust, mijn gedachten buitelen niet meer zo over elkaar heen.

In een rustig tempo lopen we verder. Ik vraag haar naar haar moeder. Wat was het voor vrouw, hoe was ze als moeder? Ze begint te vertellen, een waterval aan woorden komen uit haar mond. Al pratende wandelen we door totdat zij stil gaat staan. “Ik lijk op mijn moeder “ zegt ze. Dat heb ik nooit beseft maar nu ik over haar vertel wordt me dat wel duidelijk. Op mijn vraag hoe dat voor haar voelt, deze ontdekking, zegt ze : “Trots, trots ben ik dat ik op haar lijk”.

We lopen door, ze is verbaasd dat ze zoveel te vertellen had. Dat had ze nog nooit gedaan. Op mijn vraag wat ze dan wel deed is ze even stil. Dan antwoord ze, “ik heb het verdriet al die jaren weggestopt. Ik dacht dat ik eroverheen was maar merk nu dat dat niet zo is”. Op een open plek in het bos vraag ik haar eens even stil te staan en te voelen wat er in haar lijf te voelen is. Ik nodig haar uit om, als zij dat wil, te vertellen wat ze ervaart.

Ik doe een klein stapje terug. Laat haar even alleen met alles wat er in haar omgaat. Na een paar minuten begint ze te huilen en te praten. Het besef dat ze haar rouwgevoelens altijd heeft weggestopt en er met niemand over wilde praten geeft een eenzaam gevoel. Het overlijden van haar kennis heeft deze gevoelens bloot gelegd. Ze beseft dat de vakantie er niets mee te maken heeft maar dat het tijd werd om het gemis van haar moeder te voelen. Ik laat haar haar proces doormaken totdat ze zegt; ”goh dit lucht op. Nu weet ik waar het ongelukkige gevoel vandaan komt en dat het ruimte geeft om erover te praten”.

Terwijl we teruglopen laat ik alles even bezinken. Het laatste gedeelte van deze sparringsessie blikken we even terug. Wat heeft het je opgeleverd en wat neem je mee op vakantie?

Haar antwoord: “het besef dat ik de dood van mijn moeder niet heb verwerkt maar heb weggestopt. Dat het lucht geeft om erover te praten. Een fijne oefening om mijn hoofd rustig te krijgen, dat ga ik zeker vaker doen. En wat ik meeneem op vakantie: de trots die ik voel als ik aan mijn moeder denk en de verhalen over haar. Ik ben blij dat ik op haar lijk”.

Naast coach bij rouw ben ik werkzaam als verliesondersteuner bij Nunazorg.